Create your personal account in our website and:
Creating an account is very easy:
Hiszpańska grupa muzyki indie pochodząca z miejscowości Loja, w prowincji Granady.
Grupa została założona na początku 1998 przez Antoniego Lópeza (Noni), Alejandra Méndeza, Juliána Méndeza y Alfreda Núñeza. Nazwa zespołu pochodzi od tytułu piosenki „Lori Meyers”, punkowej amerykańskiej grupy NOFX, która pojawiła się w ich albumie z 1994 Punk in Drublic. Piosenka opowiada o Lori Meyers, przyjaciółce z dzieciństwa piosenkarza nazywanego Fat Mike, która pracowała jako aktorka porno. Rozpoznaje ją, kiedy ogląda jeden z jej filmów. W piosence autor próbuje przekonać ją, by rzuciła tę degradującą pracę, ale ona odpowiada, że woli pracować w branży porno niż w fabryce.
Dyskografia:
Minialbumy i single:
Videclipy:
Po autoedycji wielu makiet taich jak Demo, Las Cinco Ventanas i El Viaje de Estudios de mis Neuronas podpisali pierwszy kontrakt dyskograficzny z DJ Valdi i Houston Party Records na początku 2004. W lutym tego samego roku nagrali pierwszą płytę Viaje de Estudios en el Refugio Antiaéreo, wyprodukowaną przez Maca McCaughana, piosenkarza grupy Superchunk. Płyta trafiła do sprzedaży w maju 2004. Pierwszy album został bardzo dobrze przyjęty przez media takie ja Radio 3 czy prasę indie, a program Ojo Crítico stacji RNE przyznał im Nagrodę Ojo Crítico Muzyka Współczesna.
W czerwcu 2015 nagrywają drugą płytę Hostal Pimodan w Odds Studio w El Puerto de Santa María z producentem Thomem Monahanem. Album ujrzał światło dziennie w październiku 2005 w cieniu nieporozumień z firmą wydającą płytę.W przeciągu kilku miesięcy Lori Meyers zrywa współpracę z Houston Party i, w konsekwecji, kontraktem z międzynarodową Universal Music. W tym czasie grupa zwiększyła się o jednego członka, jako że dołączył do niej Sergio Martín, grający na gitarze, klawiszach i basie. W kwietniu 2006 ma miejsce reedycja płyty Hostal Pimodan w podwójnym formacie i z okładką, jakiej życzył sobie już na początku zespół. Pod koniec 2006 Julián Méndez opuszcza zespół, który ponownie staje się kwartetem. Sergio Martín przechodzi do basu i chóru.
Po prawie dwuletnim tournée Antonio López (Noni), Alejandro Méndez, Alfredo Núñez i Sergio Martín zamykają się w studiu, żeby nagrać trzecią płytę. Cronolanea zostaje nagrana w październiku 2007 w Gismo 7 Estudios de Motril, producentem był Ken Coomer i jego inżynier Charlie Brocco. Płyta ukazuje się w marcu 2008 ze znakiem Universal. Aby prezentować muzykę z płyty na żywo do grupy dołącza Miguel Martín- gitara i klawisze; i Antonio Lomas- perkusja. W ten sposób grupa staje się sekstetem. Płyta została nazwana przez niezależne czasopismo Mondosonoro najlepszą hiszpańską płytą w 2008, a grupa prezentując ją, daje ponad sto koncertów. W połowie tournée w styczniu 2009 Sergio Martín opuszcza grupę i zastępuje go Miguel López, który kończy tournée jako basista. W 2009 zostają nagrodzeni Premio Granada Joven za Promocję za granicą oraz Premio Andalucía Joven de las Artes.
W styczniu 2010 Lori Meyers razem ze swoim dźwiękowcem Davidem Sutilem wyjeżdżają do Los Angeles (USA), aby nagrać swoją ostatnią płytę Cuando el destino nos alcance. Tym razem produkcją zajmuje się Sebastian Krys, producent o wielkiej renomie, zdobywający wiele nagród. Płyta ukazuje się w maju 2010.
29 listopada 2011 Lori Meyers odbiera nagrodę czasopisma Rolling Stone za najlepsze tournée tego roku.
Grupa flamenco pochodząca z Andaluzji, w jej utworach flamenco przeplata się z muzyką rock, rumbą czy funky.
Grupa została założona przez studentów Uniwersytetu w Granadzie, którzy zaczęli razem grać w 1998. Jeszcze tego samego roku zdobyli drugie miejsce w konkursie Lagarto Rock, co pozwoliło im nagrać minialbum, sprzedany w liczbie 3500 kopii. Jednocześnie rozpoczęli serię koncertów na żywo głównie w Andauzji, ale również całej Hiszpanii. W 2000 wydają swoja pierwszą płytę, Aficiones.
Do roku 2008 wydali kolene trzy płyty: Once temas de Conversación, Candela i Harumaki, które, razem z pierwszą, Aficiones, zostały sprzedane w liczbie 20.000 kopii i pobrane 300.000 razy z oficjalnej strony, jako że grupa udostępnia swoje utwory, aby fani mieli do nich wolny dostęp.
Na początku 2009 wydają album Directo, którego pierwsza edycja zostaje wysprzedana w ciągu zaledwie tygodnia, w tym samym czasie płyta zostaje pobrana z oficjanej strony 20.000 razy.
Pod koniec 2010 pojawia się na rynku El tiempo de Manuel, pierwsza z materiałem niewydanym od czasu Harumaki (2007). Grupa nadal kontynuuje politykę wolnego pobierania utworów z oficjalnej strony. Natychmiast po wydaniu płyty, grupa udaje się w tournée po Hiszpanii.
Skład:
Grupa zajmująca się muzyką indie, z miasta Granady (Hiszpania), która rozwija swoją działalność od drugiej połowy lat 90. i w pierwszych latach XXI wieku.
W muzyce grupy Los Planetas widać wpływy gitarowych grup amerykańskich, takich jak Mercury Rev z pierwszej epoki, brytyjskich- Spacemen 3 i Joy Division czy tradycyjnej muzyki andaluzyjskiej (flamenco).
De Los Subterráneos al Medusa (1990-1993)
Juan Rodríguez (Jota), student socjologii na Uniwersytecie w Granadzie i Florent Muñoz, student prawa poznają się na początku lat 90, odkrywając fascynacje podobną muzyką. Decydują się założyć grupę Los Subterráneos (istnieją dwie hipotezy odnośnie pochodzenia nazwy, z jednej strony jest to hołd dla nowojorskiej grupy The Velvet Underground, z drugiej, nazwa może odnosić się do książki Jacka Kerouaca o tym samym tytule). Rodríguez – śpiew, Muñoz – gitara, nastepnie dołączają May Oliver – bas i Paco Rodríguez – perkusja.
Los Subterráneos nagrywają wiele minialbumów, z wyrózniającym się zwłaszcza nagrnym w kwietniu 1992, który zawierał posenki Mi hermana pequeña, El centro del cerebro, La caja del diablo i Espiral nagrane z nowy perkusistą, Carlosem Salmerónem.
W tych latach Christina Rosenvinge towarzyszy innej grupie Subterráneos, dlatego też Rodríguez i reszta zespołu zmieniają nazwę na Los Planetas i pod taka nazwą biorą udział w wielu konkursach (Radio 3, Rochdelux…), często pojawiają się w programach radiowych poświęconych niezależnej muzyce hiszpańskiej, takich jak Discogrande czy Diario Pop.
Dwa utwory z tego albumu, Mi hermana pequeña (najlepsza krajowa piosenka roku 1992 dla Rockdelux i Discogrande) i Pegado a ti, znalazły się na pierwszej płycie winylowej, był to minialbum zatytułowany Medusa, wydany przez niezależne Elefant Records w 1993 i wyprodukowany przez rodaków, Antonio Ariasa i Miguela A. Rodrígueza (Lagartija Rock). Do gry na perkusji wraca Paco Rodríguez. W 1996 Elefant Records wyda Medusę na płycie.
Super 8 (1994)
Szczyt hiszpańskiej muzyki indie w tym okresie zaprasza wiele międzynarodowych firm do podpisywania kontaktów z grupami scenicznymi. BMG jest wtedy najbardziej aktywną firmą dyskograficzną i ówczesny A&R, Javier Liñán (później w Warner Chapell, ze znakiem Virgin Chewaca, a następnie w El Volcán Música, obecnej agencji managerskiej Los Planetas), podpisuje kontrakt, między innymi, z Los Planetas pod znakiem RCA.
Wyprodukowany przez Fino Oyonarte (ówcześnie w grupie madryckiej Los Enemigos, obecnie w zespole Clovis), Super 8 (RCA-BMG, 13 czerwca 1994, płyta winylowa, cd i kaseta) zawiera kilka utworów nagranych na pierwszych minialbumach, z tematami takimi jak De viaje (później zostanie wykorzystany też przez grupy Astrud i Fangoria na singlu wydanym przezClub FanFatal w 1998), pierwszy singiel Brigitte, w hołdzie dla Iana Curtisa – Desorden, ciemną (i już znaną) La caja del diablo czy, między innymi, wielki hit Qué puedo hacer.
Za projekt okładki i książeczki wewnątrz płyty odpowiedzialny jest Javier Aramburu, który będzie zajmował się stroną artystyczną utworów grupy do 2005.
Nuevas sensaciones – odrzucenie Super 8 będzie głównym tematem opublikowanego w 1995 minialbumu z nową piosenką (La casa) i mieszanką zupełnie inną od Super 8 (później zostanie także wydany na płycie winylowej pod znakiem Subterfuge Records z alternatywną mieszanką De viaje).
Obecne wydanie Super 8 na płycie cd zawiera EP Nuevas sensaciones.
Pop (1996)
Przy nagraniach do drugiej płyty, grupa zwraca się do producenta Kurta Ralske (líder nowojorskiej grupy Ultra Viviv Scene). Pop kontynuuje ścieżkę wytartą przez Super 8, zawiera 3 single (Himno generacional#83, David y Claudia i Punk, wydane na płycie cd i kasecie przez RCA i na płycie winylowej przez Subterfuge), które potwierdzają, że grupa jest jedną z ulubionych, jeśli chodzi o kontynuowanie muzyki indie w kraju.
Paco Rodríguez opuszcza grupę definitywnie i zastępuje go Raúl Santos.
Una semana en el motor de un autobús (1998)
Album nagrany w Nowym Jorku, ponownie producentem został Kurt Ralske, Una semana en el motor de un autobús (RCA-BMG, 13 kwietnia 1998, cd i kaseta) zostaje wybrany przez czasopismo Rockdelux najlepszą płytą roku, drugą najlepszą płytą lat 90. i osiemnastą najlepszą płytą krajową XX wieku.
W ciągu godziny płyta opowiada tydzień z życia bohatera płyty, tydzień rozczarowań miłosnych, imprez, euforii, złości, wzlotów, upadków…
Kolejny raz powstają trzy single (Segundo premio, Cumpleaños total i La playa), tematy, które wyróżniają się tak jak Montañas de basura, Toxicosmos czy La copa de Europa.
Z grupy odchodzą May Oliver i Raúl Santos, zastępują ich odpowiednio- Szkot, Kieran Stephen (w przyszłości członek grupy Migala, a obecnie grupy Fantasy Bar), po współpracy z Novi (Fernando Novi, basista punkrockowej grupy P.P.M i road manager Los Planetas oraz pochodzący z Granady Eric Jiménez (były współpracownik KGB, występujący również z Grupą Lagartija Nick). Przy powstaniu płyty współpracują także Jesús Izquierdo (klawisze) i Banin Fraile (klawisze, gitara i efekty). Fraile zostanie w stałym składzie grupy.
Canciones para una orquesta química. Single y minialbumy 1993 – 1999 (1999)
Po publikacji pewnej ilości stron B na singlach grupy, w maju 1999 wydane zostaje podwójne cd (począwszy od tej płyty, wszystkie publiczne edycje będą płytami cd), które zawiera wszystkie utwory zamieszczane na stronach B do tej pory, poza tym EP Medusa, Nuevas sensaciones i niedawno wydany ¡Dios existe! Zainteresowania mesjańskie Los Planetas.
W tym samym roku wydawnictwo Rockdelux wydaje biografię grupy, La Verdadera Historia, napisaną przez Jesúsa Llorente, krytyka muzycznego, pisarza, współpracującego z wytwórnią Acuarela Discos.
Unidad de desplazamiento (2000)
Album nagrany przy współpracy Carlosa Hernándeza w studiu, które on sam prowadzi w Granadzie (Refugio Antiaéreo) kontynuuje ścieżkę wytartą przez Una semana en el motor de un autobús.
Vas a verme por la tele i Un buen día zostały wydane jako single przy albumie, a następnie jako minialbumy: Santos que yo te pinte, zawierający nowe nagranie głównego tematu z głosem Antonio Ariasa (Lagartija Nich), piosenkarza Pepe Fernándeza i nowym basistą, Miguelem Lópezem oraz Maniobra de evasión.
Pierwsze wydanie albumu mieściło się w digipacku, drugie wydane zostało w standardowym formacie (zawierało klip Un buen día).
Encuentros con entidades (2002)
Piąta, studyjna płyta, Encuentros con entidades (RCA – BMG, 26 sierpnia 2002), ponownie została nagrana przy współpracy z Carlosem Hernándezem w El Refugio Antiaéreo; przewidywano współpracę z amerykańskim technikiem dzwięku, zaufanym Carlosa Hernándeza, ale nie wykorzystano dziesięciu dni w The Playground Studios (Chicago, USA) z Keithem Cleversleyem z powodu problemów logistycznych i braku przekoniao końcowym efekcie.
Ostatecznie płyta zostaje dokończona przez samego Carlosa Hernándeza w el Refugio Antiaéreo. Płyta zawiera single Corrientes circulares en el tiempo, Pesadilla en el parque de atracciones, El espíritu de la Navidad i El artista madridista.
Wszystkie single zawierają dvd z jednym lud dwoma videoclipami, zostaje wydane również dvd zwierające film video z wszystkimi piosenkami z płyty i kilkoma clipami promocyjnymi z wcześniejszych singli.
Encuentros con entidades zostaje wydane najpierw w formie digipacku, a następnie w formacie tradycyjnym.
17 grudnia 2003 czasopismo Cáñamo wydaje Los Planetas se disuelven, album, nagrany przez Carlosa Hernándeza, zawierający cztery tematy stworzone przez atystów będących pod wpływem substancji psychoaktywnych.
Los Planetas contra la ley de la gravedad (2004)
Ponownie nagrany przy współpracy z Carlosem Hernándezem (na tym albumie skończy się ich współpraca za sprawą nieporozumień z J), Los Planetas contra la ley de gravedad (RCA – BMG, 26 lipca 2004) zawiera piosenki taki jak El golpe de gracia, Nunca me entero de nada (stworzona razem z Guille Mostaza z grupy Ellos) czy single Y además es imposible (w duecie z Irantzu Valencia, głos żeński z La Buena Vida), numer 1 na liście sprzedaży singli hiszpańskich, i No ardieras.
Po raz pierwszy płyta Los Planetas zawiera piosenki już wcześniej wydane (z wyjątkiem niektórych singli): Experimentos con gaseosa, nowe nagranie utworu z EP Los Planetas se disuelven (Cáñamo/RCA 2003), i Podría volver, la versión de Bambino que ya se había incluido en el doble recopilatorio Bambino, por ti y por nosotros (RCA-BMG 2004).
Pudełko Singles 1993. Todas sus caras A/ Todas sus caras B (RCA-BMG, 28 marca 2005) zawiera 22 single wydane do tej pory przez grupę, przedstawione pojedynczo na okładkach na pudełku. Bedzie to ostatnia współpraca z Javierem Aramburu jako projektantem okładek grupy.
La leyenda del espacio (2007)
Pierwszy album Los Planetas niebędący kompilacją, wydany w nieparzytym roku, La leyenda del espacio (RCA-Sony-BMG, 10 kwietnia 2007) parafrazuje tytuł albumu La leyenda del tiempo, którą w 1979 nagrał Camarón de la Isla. Wiele piosenek z płyty to wykorzystuje elementy flamenco w muzyce rock, wśród nich można by wymienić El canto del Bute, Si estaba loco por ti, Reunión en la cumbre, Ya no me asomo a la reja, Tendrá que haber un camino (śpiewana przez Enrique Morente) czy singiel Alegrías del incendio. Projektem okładki zajmuje się, również pochodzący z Granady, Daniel D’Ors Vilardebó.
3 kwietnia 2008 zdobywa uznanie jako najlepsza krajowa płyta rocka alternatywnego 2007 podczas Nagród Muzycznych przyznawanych przez Academię de las Artes y las Ciencias de la Música.
Principios básicos de astronomía (2009)
W lipcu 2009 zostaje wydana pierwsza płyta grupy pod znakiem Octubre (z Sony Music Entertainment): kompilacja Principios básicos de Astronomía (Octubre – Sony Music Entertainment, 7 lipca 2009) w podwójnej edycji: CD i pak złożony z CD, DVD i komiks, w którym rysownik i ilustrator Juanjo Sáez interpretuje 22 piosenki Los Planetas. Płyta CD zawiera 18 z tych tematów, łącznie z niewydanym Soy un pobre granaíno (colombiana), natomiast na DVD znalazły się wszystkie videoclipy grupy.
Na niektórych koncertach grupy w 2009 basista Miguel López zostaje zastąpiony przez basistę z Half Foot Outside, Israela Medinę.
Una ópera egipcia (2010)
W hołdzie piosenkarzowi Manolo Caracol, Los Planetas wydają 8 grudnia 2009 EP Cuatro palos, z 4 piosenkami, każda z nich w innym stylu flamenco. Z okładką zaprojektowaną przez Daniela D’Orsa Vilardebó, płyta okaże się być wstępem do ósmego albumu grupy.
Ósmy album zostaje zatytułowany Una ópera egipcia. Zawiera piosenki wydane już przez grupę, w dwóch z nich grupie towarzyszy La Bien Querida, Enrique Morente, Antonio Arias, David Rodríguez i Eloy Heredia. Okładkę projektuje Max, artysta, który wyreżyserował videoclip promujący singiel grupy Y además es imposible.
Singiel (dostęny jedynie online) z La Bien Querida, No sé cómo te atreves, promował cały album.
28 kwietnia 2011 płyta zdobyła nagrodę dla najlepszego krajowego albumu rocka alternatywnego 2010, podczas Nagród Muzycznych przyznawanych przez Academię de las Artes y las Ciencias de la Música.
Do grupy dołącza Julián Méndez, dawny basista i założyciel Lori Meyers oraz basista grupy Los Invisibles, którą założylu Florent i Banin.
W marcu 2010 zagrali na festiwalu South by Southwest (SXSX) (Austin, Texas, USA) w ramach programu „Sounds from Spain” realizowanego przez ICEX. Na festiwalu pojawili się m.in.: Amaral, Tom Cary, Nudozurdo i The Unfinished Sympathy.
Reedycja pierwszych albumów na płycie winylowej
W listopadzie 2010 El Ejército Rojo ogłosił wydanie w 2011 przez Sony Music Entertainment 500 kopii płyt winylowych 180 g: Super 8, Pop, Una semana en el motor de un autobús, Unidad de desplazamiento, Encuentros con entidades i Los Planetas contra la ley de gravedad.
J, Eric, Florent i Antonio Arias (piosenkarz z Lagartija Nick) zakładają w 2011 w hołdzie Enrique Morente grupę Los Evangelistas, która debiutuje 18 czerwca podczas czwartej edycji festiwalu La Noche Blanca del Flamenco w Kordobie.
Skład
Red Soul Community
W 2005 w Granadzie słuchano Moon Hop Derricka Morgana na płycie winylowej. Po kilku minutach powstawał pierwszy temat Red Soul Community. 5 lat później, po wspólpracy z Mr Symaripem i Chrisem Murrayem na scenie, po wydaniu Ep z Liquidator Recors, po pojawieniu się w wielu kompilacjach, uczestniczeniu w licznych festiwalach i występach w części Europy, powstaje pierwsza płyta What are you doing?, wydana przez Grover Records.
Isabel García
Śpiew
Kompozytorka i autorka tekstów zostawia swój charakterystyczny ślad w repertuarze Red Soul Community i w innych paralelnych projektach takich jak „Isa & Carlos Dingo” czy „Jumbo Kids”.
Carlos Dingo
Klawisze
Kompozytor i producent uczestniczył w kompilacjach takich jak United colors of Ska Pork Die Records oraz wydał solowy album Ska is Dangerous dla Megalith Records.
Fede Castro
Gitara
Swoją pasję do 6 strun dzieli z pracą przy jednym z najbardziej znaczących grup Sound System w mieście Alhambry, „Nasharï Sound”. Pracuje także w klubie Dancehall Regae Ting´n Ling.
Labase Martínez
Bas
Odpowiedzialny za „Reggae Warrior Crew”, stowarzyszenie organizujące liczne aktywności związane z muzyką z Jamajki, jak festiwal „All reggae to the people”, „Club Rocksteady Beat” czy sesje „Long Shot”, gdzie dodatkowo pracuje jako DJ.
Nano Díaz
Perkusja
Znany jako Nano Batera jest prawdopodobnie jednym z najlepszych perkusistów z Jaén. Bierze udział w licznych projektach muzycznych, na uwagę zasługuje głównie jego praca z „XKrude” i produkcje w Livebunker Estudio. Obecnie współpracuje z „Miguelito´s Palm Brush”.
Bez wątpienia SonDeNadie byłoby świetną grupą na wszystkich festiwalach muzycznych, jako że łączą różne style w swojej muzyce: timba, son, cumbia, są miłośnikami karaibskich rytmów, co w połączeniu z elementami rocka może się równać z współczesnymi mieszankami stylów muzycznych.
Grupa z Granady rozpoczyna swoją działalność w 2003, grając od tej pory w całej Hiszpanii i części Europy, biorąc udział w licznych festiwalach, jak np. Etnosur… pojawiali się na plakatach wśród najlepszych grup.
Ich teksty są pełne życia, gdzie nienawiść i pasja przedstawiane są jako źródła inspiracji. Oprócz popularnych tematów przedstawiających życie w inny sposób. Zespół uznaje, że koncerty na żywo powinny być imprezą i ciągłą komunikacją między publicznością i grupą.
Zawsze cenili autoprodukcję jako szczerą formę wyrażania swojej muzyki. Ich początki to reggae i ska, następnie zwracają się bardziej ku kulturze karaibskiej, nie tracąc ducha andaluzyjskiego. Ich ostatnia płyta (Ciudad Capricho) świetnie oddaje ten nastrój.
Antonio Jose Olmo (śpie), Ezequiel Olmo (perkusja), Patricio García (bas), Fito Dongarra (pianino i akordeon), Jimmi García (trąbka) y Jebi (gitara elektyrczna), są odpowiedzialni za tę muzyczną odyseę, poza osobami, które wierzyły w tej projekt i którym są bardzo wdzięczni.
