Frankizm – doktryna polityczna i społeczna wywodząca się od hiszpańskiego wojskowego i polityka Francisco Franco. Idee polityczne generała Franco nie zostały nigdy zebrane przez niego jako synteza ani nie została wskazana ich szersza podstawa światopoglądowa. Stanowiły one raczej zespół wniosków płynących z praktyki rządów generała Franco w Hiszpanii lat 1939-1975. Frankizm jako ideę polityczną stawia się zazwyczaj obok portugalskiej idei Estado Novo Antoniego Salazara. Wskazuje się też na podobieństwa do włoskiego faszyzmu. Wbrew powojennej lewicowej propagandzie frankizm nie miał natomiast nic wspólnego z niemieckim narodowym socjalizmem.
Istotnymi składnikami frankizmu były:
- korporacjonizm jako sposób organizacji społeczeństwa
- nacjonalizm, objawiający się w polityce wewnętrznej jako podporządkowanie życia społecznego państwu i w polityce zagranicznej jako idea hispanidad
- wynikający z tradycyjnej nauki katolickiej konsekwentny antykomunizm
- katolicki tradycjonalizm w dziedzinie społecznej i obyczajowej
- autorytaryzm – istotnym składnikiem była osobista, dyktatorska władza generała Franco jako Szefa Państwa Hiszpanii i Wodza Krucjaty Antykomunistycznej (tytulatura oficjalna), w ślad za czym szła oficjalna monopartyjność
- monarchizm, ale odwołujący się do tradycji Królów Katolickich i imperialnych czasów Hiszpanii, a nie do słabej monarchii hiszpańskiej XIX wieku
-
pragmatyzm w rządzeniu – osobiste sprawowanie władzy umożliwiało generałowi Franco dostosowywanie praktyki swych rządów do aktualnej sytuacji, zwłaszcza międzynarodowej
Zasady te nie zostały nigdzie na świecie recypowane. Były natomiast podstawą zarówno polityki wewnętrznej Hiszpanii frankistowskiej, jak i jej polityki zagranicznej.
W polityce wewnętrznej reżim generała Franco przede wszystkim zwalczał wszelkie ruchy komunistyczne i socjalistyczne, nie cofając się przed najostrzejszymi środkami. Przeciwdziałał również wszelkim ruchom autonomistycznym. Hiszpania stała się państwem ściśle unitarnym, a Katalonię i Kraj Basków na pewien czas objęto specjalnym statusem okupacyjnym. Generał Franco rządził osobiście – mimo iż był monarchistą, nie zdecydował się na przywrócenie monarchii. Miała być ona wprowadzona na nowo (instaurada, a nie restaurada) dopiero po jego śmierci. W życiu gospodarczym Hiszpanii frankistowskiej z początku dominował szeroki interwencjonizm państwowy. W obliczu coraz słabszych wyników gospodarczych w latach 60. XX wieku nastąpił zwrot ku gospodarce zdecydowanie wolnorynkowej.
Polityka zagraniczna frankistowskiej Hiszpanii była przede wszystkim pochodną frankistowskiego radykalnego antykomunizmu. W latach wojny domowej oddziały nacjonalistów korzystały z wojskowej pomocy Włoch i Niemiec, jednakże nie doszło do wojskowego ani politycznego związania Hiszpanii z tymi państwami. Podczas II wojny światowej Hiszpania zachowywała dogodną dla aliantów neutralność i mimo niemieckich nacisków nie przystąpiła do wojny po stronie Osi. Natomiast w ramach krucjaty antykomunistycznej jednostki hiszpańskich ochotników („Błękitna Dywizja”, później „Błękitny Legion”) walczyły ramię w ramię z wojskami niemieckimi (i wielu innych państw Europy) przeciwko Związkowi Radzieckiemu. W latach zimnej wojny frankistowska Hiszpania współpracowała wojskowo i politycznie ze Stanami Zjednoczonymi, pozostając jednak poza NATO. Jednym z priorytetów, wynikającym z idei hispanidad, były również dobre stosunki z krajami kręgu kultury iberyjskiej. Frankistowska Hiszpania była przyjaźnie nastawiona do Polaków, co spowodowane było racjami politycznymi (katolicyzm i antykomunizm). Po wojnie Hiszpania nadal uznawała Polski Rząd na uchodźstwie za legalny rząd Polski i finansowała działalność Sekcji Polskiej Radia Madryt (nadającej program o profilu zbliżonym do Radia Wolna Europa).
Frankizm przestał dominować w roku 1975. Przez europejską, w szczególności hiszpańską lewicę jest obecnie silnie zwalczany i dyskredytowany, w przeciwieństwie do międzynarodowej (szczególnie skrajnej) prawicy.